Hoezitdathier!

Ik besloot vanmorgen dat ik mezelf de toestemming geef om één maand mijn sociale leven op een zeer laag pitje te zetten. Die maand is al bijna voorbij, maar het is niet de eerste keer dat zoiets pas tegen het einde aan tot mij doordringt. Wanneer ik ziek ben, besef ik dat altijd ook nogal laat: wanneer ik bijna ben genezen, besef ik pas dat ik ziek ben en dan is het eigenlijk een beetje te laat om mijzelf de nodige rust te gunnen. Nu was ik gelukkig niet ziek en zat ik enkel met mijn eerste echte job in mijn hoofd: fulltime werken, telkens met een punthoofd naar huis gaan, eten en slapen. Uw sociale leven verdwijnt voor minder in de doofpot. Om van de photo challenge of enige blogpraktijken maar te zwijgen...

Ik maakte voor mezelf uit dat ik vanaf oktober de draad weer volledig oppak. De photo challenge september laat ik in de doofpot zitten. Ik vind het erg jammer dat ik hem niet heb kunnen uitvoeren. Tijdens de eerste week volgde ik de andere deelnemers nog, maar met 109 ongelezen berichten in de categorie 'Photo Challenge September' (ongeveer de helft van de deelnemers, de andere helft zette ik er -tijdsgebrek- niet bij) geef ik het op en markeer ik allen als "read". Ik betreur dat.

Maar anderzijds. Ik ken mijn leven goed genoeg om te weten dat er belangrijkere dingen zijn. Gelijk vrienden die bijna twee maanden moeten wachten op een postpakket, gelijk andere vrienden die alweer twee weken geleden vroegen om nog eens af te spreken, gelijk die drie mails die hoogdringend op een antwoord wachten, gelijk mijn nichtjes die ik te weinig knuffel, gelijk mijn lijf, gelijk het hier en nu.

Zodra die sociale draad weer opgepakt is, zijn jullie, lieve bloglezers, weer aan de beurt. Jullie horen nog van mij.

En ondertussen, hé lieve menschen: ik hoop zo hard dat jullie van het leven genieten. Want je bent het waard.