Na het punt van de vorige zin, begint een nieuwe zin.

Op 18 februari vond ik dat het tijd werd op te houden met mijn heldhaftig wezen in blogland. Ik heb mijn cape niet aan de kapstok gehangen, maar dapper en strijdlustig verder gedragen. Het enige verschil was dat ik rustig in mijn pyjama kon blijven zitten.
De blog bleef online tot ik enkele maanden later met de instellingen geknoeid had en besloot om hem volledig offline te zetten, want het zou me veel tijd kosten om die instellingen weer ongedaan te maken. Hoewel er al maanden niets geblogd was, kreeg ik enkele mailtjes met de vraag hoe het kwam dat mijn blog niet meer te vinden was en dat mensen er nog steeds graag kwamen kijken. Een klein stemmetje in mijn hart wilde dan zeggen "Oooooh, ik mis die blog ook!", maar mijn hoofd wist wel beter. Tot Boomie me een e-mail stuurde over de Recykleer-veertiendaagse en ik "voor alsof" een nieuwe blogbericht typte. Het kriebelde terwijl ik de editor opende en enkele woorden typte. Ik ben altijd blijven bloggen op Op blote voet, maar hier, op Being my own hero, hier ligt mijn hart.

Voila, en nu zit ik hier weer, met de cape om mijn nek geknoopt, uitkijkend naar een nieuw avontuur. Knoop uzelf gauw uw cape ook maar aan, want we zijn weer vertrokken!

Oh, nog een kleinigheidje. Het voorbije jaar is de blogwereld erg verstrikt geraakt met het echte leven. Voortaan mag je me bij mijn echte naam noemen. Ik ben Tine, aangenaam.


Ola, ik was bijna zonder u vertrokken. Ik heb er zin in!